Leo Baeck był ważną postacią w historii judaizmu, znanym niemieckim rabinem oraz uczonym, którego prace i poglądy miały znaczący wpływ na rozwój judaizmu liberalnego. Urodził się 23 maja 1873 roku w Lesznie, a zmarł 2 listopada 1956 roku w Londynie.
Jego życie i działalność wykazują głębokie zaangażowanie w kwestie religijne oraz społeczne, co czyni go jednym z kluczowych liderów swojego czasu w obrębie judaizmu.
Życiorys
Leo Baeck przyszedł na świat 23 maja 1873 roku w Lesznie, które wówczas funkcjonowało jako Lissa, w obrębie rejencji poznańskiej w ówczesnych Niemczech. Swoje pierwsze kroki w edukacji stawiał w Gimnazjum im. Jana Amosa Komeńskiego w Lesznie, gdzie uzyskał świadectwo maturalne w 1891 roku.
W latach 1891–1894 uczęszczał do wrocławskiego Żydowskiego Seminarium Teologicznego, które stanowiło dla niego solidny fundament do późniejszej kariery akademickiej. Następnie Baeck objął stanowisko wykładowcy w Wyższym Instytucie Badań Żydowskich w Berlinie. W 1897 roku objął posadę rabina nowo wybudowanej Nowej Synagogi w Opolu, którą sprawował do 1907 roku. Po tym czasie przeniósł się do Düsseldorfu, gdzie zyskał uznanie jako rabin w latach 1907–1912.
W 1905 roku Leo Baeck wydał swoją kluczową pracę „Istota judaizmu”, jako odpowiedź na publikację Adolfa Harnacka pod tytułem „Istota chrześcijaństwa”. W trakcie I wojny światowej pełnił rolę kapelana, działając jako rabin polowy w Armii Cesarstwa Niemieckiego, co podkreśla jego zaangażowanie w życie swojej wspólnoty oraz w państwowe sprawy.
W 1933 roku, w obliczu wzrastającej władzy nazistów, Baeck zajął się obroną żydowskiej mniejszości w Niemczech, piastując urząd prezydenta Reichsvertretung der Deutschen Juden, instytucji reprezentującej interesy Żydów na forum krajowym. Jego działalność w tym okresie miała kluczowe znaczenie dla przetrwania społeczności żydowskiej w obliczu rosnącego zagrożenia.
Rok 1943 przyniósł tragiczną deportację do obozu Theresienstadt. Tam Baeck objął zaszczytną rolę honorowego prezydenta Ältestenrat (Rady Starszych). Pomimo licznych propozycji pomocy ze strony instytucji amerykańskich, które chciały umożliwić mu ucieczkę do Stanów Zjednoczonych, rabin odmówił opuszczenia obozu, preferując pozostać na stanowisku, które pełnił.
Po zakończeniu wojny Leo Baeck osiedlił się w Londynie, gdzie zaczął wykładać w Hebrajskiej Unii Uczelni w Ameryce, a także sprawował kierowniczą rolę w Światowej Unii dla Judaizmu Postępowego. W Londynie stworzył swoją kolejną ważną pracę „Ci ludzie Izraela”, część której pisał jeszcze w obozie.
Leo Baeck zmarł 2 listopada 1956 roku w Londynie, a jego ostatni spoczynek znajduje się na cmentarzu żydowskim w Golders Green. W hołdzie jego osiągnięciom nazwano wiele uczelni żydowskich oraz asteroidę (100047) Leobaeck, co świadczy o jego niezatartej obecności w historii judaizmu.
Przypisy
- Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 51. 2006 r.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Nicolaus Arnoldi | Salomon Eger | Jan Jakub Benni | Cwi Hirsz Kaliszer | Jan Glapiak | Albert Steuer | Karol Bogumił Diehl | Ludwik Wciórka | Karol Gotfryd WoideOceń: Leo Baeck